Nu is dat op zich niet verwonderlijk. Op onverklaarbare wijze haken vrijwel alle dames in de familie. Maar mijn zusje is mijn zusje, dus van haar vind ik het heel speciaal.
Zo heeft ze voor mij al drie keer een flesje omgehaakt (jawel, ze haakt ook hele dekens, maar die geeft ze (heel begrijpelijk) niet weg). Over het ofiiciële gebruik van deze flesjes wil ik het verder maar niet hebben. Hun tweede leven is een stuk meer verheven.
Het zwart-witte setje staat altijd naast mij in de vensterbank met nostalgisch haaktuig er in. De haaknaalden zijn oud en er valt niet meer heel goed mee te haken. Het schaartje vind ik prachtig, maar knippen doet hij bijna niet meer. Maar ja, hij staat naast me, dus ik pak hem toch maar iedere keer. Ik heb mijn maasnaalden ook maar voor het gemak in de flesjes gestopt. Dat is wel handig, naast mijn vaste plekje op de bank.
Afgelopen kerstvakantie kreeg ik nummer drie, een wel heel blij exemplaar: knalroze, gevuld met vilten bloemen die ze met de kinderen gemaakt had. Kijk, dat past dan weer niet bij mij, maar ik word er tòch blij van. Dus hij staat al die maanden al in mijn vensterbank, met een paar gezellig gekleurde onderzetters ernaast, omdat het zo vrolijk staat. En zeg nou zelf: met dit in je vensterbank, hoef je ook geen bloemen meer te kopen!
En nu hoeft ze alleen nog maar zelf een blog te beginnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten